Ik heb al veel treinen gemist, en eerlijk: meestal door m'n eigen schuld. Op de een of andere manier vertrek ik vaak net iets te laat en met de fiets of de auto ben je dan meestal gewoon ook net iets te laat waar je moet zijn. En soms kom je (licht zwetend) toch nog net op tijd. Dat lukt helaas nooit met de trein.
De adrenaline van de rush tegen de stationsklok, je tegen de afstappende massa in de trap opwurmen om dan op een leeggelopen perron boven te komen en je nog net kan zien hoe de deuren sluiten en je trein rustig vertrekt. Vijf minuten vloeken en op adem komen en dan maar naar de gele borden gaan kijken, zien wat de schade is.
Eén keer heb ik de trein gemist door een gebrek aan adrenaline. Na een voorstelling (en een drankje) in Gent moest ik meer dan een half uur wachten op de eerstvolgende trein naar Antwerpen. Ik heb me op ergens een rustig warm bankje gezocht en me er lekker op neergelegd. En te vast in slaap gesukkeld. En de volgende trein gemist. Dom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten