De trein der traagheid

De sneeuw valt met hopen tegelijk uit de lucht en buiten vormt zich stilaan - nuja, stilaan is misschien al te zacht uitgedrukt - een vast sneeuwtapijt. Het is echter vooral de koude die me sinds kort zorgen baart.

Op één van de eerste echt koude dagen van november speelt zich in het station van Kortrijk immers een vrij hallucinant schouwspel af. Hoewel ik ondertussen wel al weet op welk spoor de trein naar Ieper zal vertrekken, keek ik bij het afstappen van de trein toch nog even naar het scherm - just in case. Mijn ogen zochten naar Ieper-Poperinge en zagen het pal bovenaan het scherm staan: 7:50, met daarnaast in het ons welbekende rood: +0H50. Het is op dat ogenblik al 8h40 en ik prijs me gelukkig dat ik zelf niet op die trein vroeger moest zitten. Terwijl ik op het perron wandel hoor ik m'n naam. Helaas voor haar was mijn collega-stagiaire wel een uur eerder vertrokken. Samen met enkele andere reizigers zat ze te verkleumen in een ons wel bekend perron-hok, waar de centrale verwarming in vele gevallen nog dient te worden uitgevonden.

De volgende trein naar Poperinge kwam echter op tijd aan en de vreugde, maar vooral de opluchting, was op ieders gezicht te lezen. Het jolijt was van korte duur. Vijf minuten verstreken, tien minuten gingen voorbij en na een kwartier wachten hoorden we door de speakers op het perron dat onze trein van spoor was veranderd. Dit bleek echter loos alarm te zijn. Na twintig minuten zette onze stalen koets zich in beweging. Gevraagd naar de reden van de vertraging hoorde ik de conducteur iets brabbelen over een aansluiting die moest verzekerd worden. Dat kan heel goed zijn, maar enige communicatie had geen kwaad gekund. De essentie van massatransport is dat je weet dat je ergens op tijd zal aankomen. Indien dit niet het geval is, is enige waarschuwing net zo handig. Vraag dat maar aan wie nu vastzit op menig Europese luchthaven.

—Uw nederige gastblogger